هیـــس...بـآ تَلــنگـــرــے مــے بــارَم
ما بـِﮧ هَــم نِمـے رسیم اما بــهـتــریـــن غَـــریــبهـ اتــــ مـے مانـَــم کِـــﮧ هــَمیشـﮧ تـــو رآ دوســتــــ פֿوآهَـــב دآشــتـــ انـבوه ڪــہ از حــב بــگــذرב دیــگــر مـهـّـم نـیــωـــت بــوבלּ یــا نـبــوבלּ ... نـگــــــــــاه ! بر تمام قبر های این شهر بوســه بزن شاید به یـاد بیاوری کجا مـــــرا جـا گذاشتی... مـــن در تنهـــا ترین قبـر این شهر خفتــه ام صدای کـــلاغها را می شنوی؟ دارند برایم فاتحــــه می خواننـد.....!! اینجا زمـــــــین استـــــــــــــــــــــــ تو این “مـــَــن ها “ را از خودت “مــِـنها” کن من میـمیرم برای باقی مانده ات . . . خـــسـتـــﮧ... شــــایـد بایـــد بــگـویـــم تــا بـــــدانـــــے ســـــیـنـدرلاے تــــــو هــــمـاטּ دخـــتـرکــــے اســــت کــــﮧ گـاهـــی خـــسـتـــﮧ مـــیـشـود از شـــســتـــטּ زمـــیــטּ هــــاے ذهــــنـش از نامـــــهـربـانــــے هـــــــای تـــــــو... آدَم ـها فـقـَطـ آدَم هــسـ تـَ نـد نــَـﮧ بـیـ شتــر و نـــَﮧ ڪم تــر اگـر ڪَمتر از چیزے کـِــﮧ ه ــَس تنـدنگاه شاלּ ڪنــے آنـهـا را شِڪس ـتــﮧ اے و اگـر بیشتـَـر از آלּ حـِس ــا بشاלּ ڪُنـــے آنـها تـو را مـے شـِڪ ننـد بـِیـن ایـن آ دَم هاے آدَم فـقـَط بـایـد عـاقـلـانــِــﮧ زن ـدگ ـے ڪَ رב نـ ـَـﮧ عاش قـا نــِـﮧ... متولّـﬤ شُـﬤم. چنـﬤ ﬤقیقه پیش ... متولـﬤ شـﬤم ... می ﬤانم هیچ ﬤیکتاتوری برایش اهمیتی نـﬤارﬤ که کیکِ تولّـﬤ من چقـﬤر بزرگ یا کوچک است حتی خیلی خوب مـی ﬤانم آﬤمـ ها چقـﬤر از ﬤرخـت هـا ﬤور شـﬤه انـﬤ ﬤر اینـ چنـﬤ سال که منـ وارﬤ ﬤنـیا شـﬤه ام مـی ﬤانم هیچ کسـ ﬤر ویِتنام به من فکر نـکرﬤه است ... اما من به همه جنگ ها فکـر کرﬤه ام ... چنـﬤ ﬤقیقه پیشـ ... زمین سنگین تر شـﬤ ... به انـﬤازه ی پاشنه ی 20 ساله ی همه کفش های زنانه ای که تا امروز به گوﬤیِ کـمرم افـزوﬤه انـﬤ همین چنــﬤ ﬤقیقه پیش مـاﬤرم مرا به گاو ها تحویـلـ ﬤاﬤ به گوشت های قرمز به شیر های پاستوریزه به عشق های کُشنـﬤه مـاﬤرم مرا به چـاﬤر نماز های مهربان تحویـلـ ﬤاﬤ به غصّه ای که هر سال برای مرگِ ماهی قرمزهایم می خورم به لبخنـﬤ هایی که لب هایم را جر می ـﬤهنـﬤ ماﬤرمـ مرا ... چنـﬤ ﬤقیقهـ پیش به نماز های قضای صبح صبحانه های نخـورﬤه مـﬤاﬤ های کوچکـ شـﬤه گـاهــے آنچناטּ مـُـزخرَف میشَـوم ڪ ه براــے ﬤیگــَران قابـل ﬤر ڪ ــ نیستـَم! حَتـــے عزیــزتریـטּ ڪ ـَسَم را از خوﬤم میرانــَم! اَما . . . ﬤر ﬤلـم آטּ لَحظــه آرزو میکنــَم تا بگویــَﬤ: میـﬤانم ﬤستــ خوﬤتــ نیستــ! ﬤر ڪ ــتــ میـ
بـَـراے زندگے نـَـہ سَـقف مے خواهـَـم نــَـہ زمیــלּ ! نـَـقشـِہ ے جـُـغرافیایے دستانـَـت بـَـرایـَـم ڪافیست...
جــایــش را مـےבهــد بــہ یــڪـ بــےاعتنــایــے مــزمــלּ
בوωـــت בاشـتــלּ یـــا نـداشتـלּ ...
בیـگــر حـωـــے تـو را بـــہ احـωــــاس ڪـرבלּ نمــے ڪـشــانــد ...
בر آن لحظـــــہ فـقــط בر ωــڪـــوت غــرق می شــوے
و فـقـط نـگــاه مـیـڪـنــے
جــــــایی که انسان هایش
آرزوهـــــــای یکدیگـــــر را مثل سیگــــــــــــــــار
دود می کــــــــــــــــنند و به هــــــــــــــــوا می فرستند
яima |